Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2016

Προμηθέας Ελεύθερος Δεσμώτης



"Κύριοι, ασχολήθηκα με τους ανθρώπους πολύ περισσότερο απ' ότι σας είπα. Κύριοι, έχω κάνει πολλά για τους ανθρώπους. Κύριοι, έχω αγαπήσει τους ανθρώπους παθιασμένα, σφοδρά, οικτρά. [...] πριν από μένα τι ήταν; -Υπήρχαν, αλλά δεν είχαν συνείδηση της ύπαρξης τους.-Έφτιαξα αυτή τη συνείδηση, κύριοι, με όλη μου την αγάπη γι' αυτούς, σαν μια φωτιά για να τους φωτίζει.-Η πρώτη συνείδηση που απέκτησαν ήταν η συνείδηση της ομορφιάς τους. [...] Η ομορφιά των πρώτων επαναλαμβανόταν απαράλλαχτη, αδιάφορη και χωρίς ιστορία. Αυτό θα μπορούσε να συνεχίζεται στο διηνεκές.-Ανήσυχος τότε, φέροντας ήδη μέσα μου, χωρίς να το γνωρίζω, το αυγό του αετού μου, θέλησα κάτι περισσότερο ή κάτι καλύτερο. Αυτός ο πολλαπλασιασμός, αυτή η κατακερματισμένη παράταση μου φάνηκε πως έδειχνε σαν κάτι να περίμεναν - ενώ στ' αλήθεια ο μόνος που περίμενε ήταν ο αετός μου. [...] Άλλωστε έχοντας φτιάξει τον άνθρωπο κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση μου, καταλαβαίνω τώρα  πως μέσα σε κάθε άνθρωπο υπήρχε κάτι που περίμενε να εκκολαφθεί· στον καθένα τους υπήρχε το αυγό του αετού. [...] Αυτό που ξέρω είναι ότι επειδή δεν ήμουν ικανοποιημένος που τους είχα δώσει τη συνείδηση της ύπαρξης τους, θέλησα να τους δώσω κι έναν λόγο ύπαρξης. Τους έδωσα τη φωτιά, τη φλόγα και όλες τις τέχνες που τρέφονται από αυτή. Θερμαίνοντας το πνεύμα τους έκανα να εκκολαφτεί μέσα τους η αδηφάγος πίστη στην πρόοδο. Κι αισθανόμουν μια παράξενη χαρά που η υγεία του ανθρώπου φθειρόταν για να την παράγει.-Όχι πια πίστη στο καλό, αλλά μια άρρωστη ελπίδα για το καλύτερο. Η πίστη στην πρόοδο, κύριοι, ήταν ο αετός τους. Ο αετός μα είναι ο λόγος της ύπαρξής μας, κύριοι. Η ευτυχία του ανθρώπου λιγόστευε, λιγόστευε κι εγώ αδιαφορούσα: ο αετός είχε γεννηθεί. Δεν αγαπούσα πια τους ανθρώπους, αγαπούσα εκείνο που ζούσε από αυτούς. Είχε γίνει για μένα μια ανθρωπότητα χωρίς ιστορία... Η ιστορία του ανθρώπου είναι η ιστορία των αετών, κύριοι."

Αντρέ Ζιντ, (2010), Προμηθέας Ελεύθερος Δεσμώτης, Εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα.
            

Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2016

Το νεκρό σπίτι


Το νεκρό σπίτι

[...] εγώ που στεκόμουν πάντα στο παράθυρο· (συχνά τις ζήλευα τις δούλες
για την ωραία τους αθυροστομία, την πονηριά, την ευθυμία και την
      ελευθερία τους,
εκείνη τη βαθιά ελευθερία της σκλαβιάς που σε γλυτώνει

από αποφάσεις και πρωτοβουλίες - τις ζήλευα). [...]

"Το νεκρό σπίτι" από τη συλλογή "Τέταρτη διάσταση"




Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2016

Συλλαβές


Συλλαβές

Κι ό, τι μ' απόμεινε απ' το πέρασμα σου
σιγά-σιγά ο χρόνος το λειαίνει
σαν ένα βότσαλο της ποταμιάς.
Μονάχα πια για τ' όνομά σου είμαι σίγουρος.
Κι όλο το λέω, το ξαναλέω μπρος στη θάλασσα
μήπως και κάποια νύχτα,
όταν μας πνίγουνε τα σύρματα κι η πέτρα,
το χρειαστώ σα λέξη σωτηρίας
κι ανακαλύψω αιφνίδια πως κι αυτό έχει σβήσει.

Τίτος Πατρίκιος  από τη συλλογή "Λυσιμελής πόθος"

Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2016

Αναμονή


Αναμονή

Σε περιμένω. Μη ρωτάς γιατί.
Μη ρωτάς γιατί περιμένει κείνος
Που δεν έχει τι να περιμένει
Και όμως περιμένει.

Γιατί σαν πάψει να περιμένει
Είναι σα να παύει να βλέπει
Σα να παύει να κοιτά τον ουρανό
Να παύει να ελπίζει
Σα να πάυει να ζη.

Αβάσταχτο είναι... Πικρό είναι
Να σιμώνεις αργά στ' ακρογιάλι
Χωρίς να είσαι ναυαγός
Ούτε σωτήρας
Παρά ναυάγιο.

Μενέλαος Λουντέμης








Πέμπτη 3 Νοεμβρίου 2016

συνέβη στην επαρχία


Να θυμάσαι πάντα μικρούλα μου
να ρίχνεις κάπου-κάπου μια ματιά στις χαλασιές της ζήσης σου
και να τις μετράς πάντα ομορφιά μου
έτσι για να μην ξεχνιέσαι πώς ξοδεύτηκες
και καταλήξεις
πλούσιος συλλέκτης ζωής φτωχής
ή ερρείπιο σε έπαρση
γεμάτο μνήμες
από τη ζωή που ήθελες να ζήσεις
αλλά που ποτέ δεν έζησες.

Βασίλης Βασιλείαδης, από το "συνέβη στην επαρχία", Εκδόσεις Σαιξπηρικόν.

Τετάρτη 2 Νοεμβρίου 2016

Τα παράθυρα


Τα παράθυρα

Σ' αυτές τις σκοτεινές κάμαρες, που περνώ
μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνώ
για νάβρω τα παράθυρα.-Όταν ανοίξει
ένα παράθυρο θάναι παρηγορία.-
Μα τα παράθυρα δε βρίσκονται, ή δε μπορώ
να τάβρω. Και καλλίτερα ίσω να μην τα βρώ.
Ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία.
Ποιός ξέρει τι καινούρια πράγματα θα δείξει.

Κ.Π. Καβάφης

Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2016



Τίποτα.
Κοιμήσου.
Εμείς τελειώσαμε.
Δεν έχει δάκρυα πια.
Κλαίνε όσοι στο βάθος ακόμη ελπίζουν.
Η πιο μεγάλη αρετή του ανθρώπου είναι να έχει καρδιά.
Μα η πιο μεγάλη ακόμα είναι όταν
χρειάζεται να παραμερίζει την καρδιά του.
Και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι
και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ' τον άλλον.

Τάσος Λειβαδίτης