Τα χέρια αν μπορούσαν να μαδήσουν

Τ' όνομά σου προφέρω
τη σκοτεινή αυτή νύχτα
και μου ηχεί τ' όνομά σου
μακρινό όσο ποτέ.
Μακρυνότερο απ' όλα
τ' άστρα και πιο θρηνώδες
κι από βροχή γαλήνια.

Θα σε θέλω, όπως τότε
καμιά φορά; Ποιό λάθος
έχει η καρδιά  μου κάνει;
Αν διαλύεται η καταχνιά,
άραγε, ποιό άλλο πάθος
με περιμένει; Θα 'ναι
ήρεμο κι αγνό τάχα;
Αχ, αν τα δάχτυλά μου
μπορούσαν να μαδήσουν
ετούτο το φεγγάρι!

Φ. Γκ. Λόρκα

Αναφιώτικα

Θέλω να φύγω πια από δω

Θέλω να φύγω πια από δω, θέλω να φύγω πέρα,
σε κάποιο τόπο αγνώριστο και νέο
θέλω να γίνω μια χρυσή σκόνη μες στον αιθέρα,
απλό στοιχείο, ελεύθερο, γενναίο.

Σαν όνειρο να φαίνονται απαλό και να μιλούνε
έως την ψηχή τα πράγματα του κόσμου
ωραία να 'ναι τα πρόσωπα και να χαμογελούνε,
ωραίος ακόμη ο ίδιος εαυτός μου.

Σκοτάδι τόσο μπορεί εκεί να μην υπάρχει, θεέ μου,
στη νύχτα, στην απόγνωση των τόπων,
στο φοβερό στερέωμα, στην ωρυγή του ανέμου,
στα βλέμματα, στα λόγια των ανθρώπων.

Να μην υπάρχει τίποτε, τίποτε πια, μα λίγη
χαρά κι ικανοποίηση να μένει,
κι όλοι να λένε τάχα πως έχουν για πάντα φύγει,
όλοι πως είναι τάχα πεθαμένοι.

Κ. Γ. Καρυωτάκης

Πάει και το φεγγάρι.

Το φεγγάρι, το φεγγάρι
τόσο προσκολλημένο ήταν στο στήθος μου
στην κοιλιά, γι' αυτό δεν το κοιτάζω πια
το αποφεύγω, όπως και τον καθρέφτη.
Το φεγγάρι βγάζει τώρα
ένα χλωμό, υποτονικό φως
που μονότονα λούζει και θυμίζει
άλλες στιγμές όταν νύχτα με τη νύχτα
μεγάλωνε το δρεπάνι
μαζί με τον πόθο
μαζί με την ιδέα  της πληρότητας.
Πανσέληνος, το σύμπαν εκσπερμάτωνε
και συ στα βότσαλα υγρή
θαρρούσες πως είχες συλλάβει
το νόημα της δημιουργίας.
Κι ονειρευόσουν μια εποχή μεταφυσική
όπου κανένας ήλιος κοφτερός
δε θα διέκοπτε το ποίημα
αφού του φεγγαριού το φως
φως ασημένιο
πιο ερωτικά σε άγγιζε απ' το χρυσό της μέρας.
Νόμιζες ανόητο θηλυκό,
πως στο φεγγάρι θα λικνιζόσουνα
για πάντα... Αλλά,
Πάει κι αυτό, πάει και το φεγγάρι.

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

Η θάλασσα

Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα:

μπαίνεις και δεν ξέρεις αν θα βγεις.

Πόσοι δεν έφαγαν τα νιάτα τους-

μοιραίες βουτιές, θανατερές καταδύσεις,

γράμπες, πηγάδια, βράχια αθέατα, 

ρουφήχτρες, καρχαρίες, μέδουσες.

Αλίμονο αν κόψουμε τα μπάνια

μόνο και μόνο γιατί πνίγηκαν πεντέξι.

Αλίμονο αν προδώσουμε τη θάλασσα

γιατί έχει τρόπους να μας καταπίνει.

Η θάλασσα είναι σαν

τον έρωτα:

χίλιοι τη χαίρονται - ένας την πληρώνει.

Ντ. Χριστιανόπουλος

Τίποτα

Ήρθες...

Παγκάκι στην Αστυπάλαια.

Ήρθες κι έχασα τον ύπνο μου...

Κατάθλιψη

Ένα πράγμα έμαθα ανάμεσα στον εθισμό και την κατάθλιψη. 

Η κατάθλιψη; Η κατάθλιψη είναι πολύ χειρότερη. 

Η κατάθλιψη δεν είναι κάτι που απλώς ξεφορτώνεσαι. 

Από την κατάθλιψη δεν καθαρίζεις με τίποτα. 

Η κατάθλιψη είναι σαν μελανιά που δε φεύγει ποτέ. 

Μια μελανιά μες στο μυαλό σου. 

Απλώς εσύ πρέπει να προσέχεις να μην αγγίζεις εκεί που σε πονάει. 

Όμως, αυτή θα είναι πάντα εκεί.

"Σενάριο Γάμου", Τζέφρι Ευγενίδης

Pour toi, mon amour

Πήγα στην αγορά με τα πουλιά

Κι αγόρασα πουλιά

Για σένα

Αγάπη μου

Πήγα στην αγορά με τα λουλούδια

Κι αγόρασα λουλούδια

Για σένα

Αγάπη μου

Πήγα στην αγορά με τις αλυσίδες

Κι αγόρασα αλυσίδες

Για σένα 

Αγάπη μου

Πήγα στην αγορά με τους σκλάβους

Και σε έψαξα

Όμως δε σε βρήκα

Αγάπη μου

Jacques Prévert

Τη μελαγχολική μου τέχνη ασκώντας

Την μελαγχολική μου τέχνη ασκώντας,
στην σιωπή της νύχτας,
όταν μονάχο του φρενιάζει το φεγγάρι,
κι οι εραστές ξαπλώνουν
αγκαλιά με τη θλίψη τους,
παιδεύομαι το φώς να τραγουδήσω,
όχι από φιλοδοξία ή για τον επιούσιο,
ούτε για επίδειξη στο παζάρι των ταλέντων
σε φιλντισένια παλκοσένικα,
μα για την αμοιβή την ελάχιστη
απ’ τα μύχια της καρδιάς τους.

Κι έξω απ’ το φεγγάρι που φρενιάζει
δεν γράφω τούτες τις σελίδες που αφρίζουν
μήτε για τον άνδρα τον περήφανο
μήτε για τους νεκρούς που από ψηλά επιβλέπουν
με τ’ αηδόνια και τις ψαλμωδίες τους
μα για τους εραστές,
που αγκαλιάζουνε αιώνων θλίψεις,
που μ’ έχουνε γραμμένο,
κι ούτε τους νοιάζει η μαστοριά κι η τέχνη μου.

Τόμας Ντίλαν